Erno Goldfinger, 1902'de Budapeşte'de doğdu. Goldfinger ailesi kereste fabrikalarına ve kendi mobilya üretimlerine sahipti. Erno Gollfinger aslında aile işini devam ettirmek istiyordu, ancak Hermann Mathesius'un fikirlerinden ilham aldı ve mimariyle ilgilenmeye başladı.
1921 yılında Paris'e gitti ve burada seçtiği işi araştırdı. Burada, iç tasarım ve mobilya tasarımı konusunda uzmanlaşan kendi stüdyosunu açtı. Örnekler çok katmanlı kontrplaktan üretilmiştir ve sürrealizm özellikleri sergilemektedir. Temel modeller yıllar sonra Goldfinger'ın torunu tarafından hayata geçirildi.
1930'larda Erno Londra'ya taşındı. Goldfinger İkinci Dünya Savaşı'na kadar mimar olarak rağbet görmedi: Biri kendi evi olmak üzere sadece üç bina inşa etti. Bina son derece geleneksel koyu renkli tuğladan inşa edilmiş olsa da, formu Goldfinger'ın mimariye klasik olmayan yaklaşımıyla tanımlanmıştı.
Dünya Savaşı'ndan sonra çok sayıda sipariş aldı: Goldfinger, Daily Workers yayınevi için yeni ofisler, iki ilkokul binası, İngiliz Komünist Partisi genel merkezi ve Sağlık Bakanlığı için yeni bir bina inşa etti.
Benzer bir tasarıma bakın: Stuart Pelley'den Kaliforniya'daki yangınların fotoğrafları: doğal bir felaketin tehditkâr güzelliği
Savaş sonrası yıllarda yaşanan ekonomik kriz, mimarlığın gelişimi için muazzam bir fırsat sağladı. İngiliz hükümeti, en uygun fiyatlı malzemelerden yüksek katlı apartman blokları inşa etmeye karar verdi. Goldfinger bu binalardan birkaçını başarıyla tasarladı ve bu da skandal da olsa dikkat çekmesine ve ün kazanmasına yardımcı oldu.
Onun sert karakteri bugün bile efsaneleşmiş durumda. Söylentilere göre hiç espri anlayışı yoktu, son derece hiddetliydi, eleştiriye meydan okurdu ve kolayca öfkelenirdi. Erno Goldfinger'ın kişiliğinin bu özellikleri, Fleming'in onu yedinci James Bond romanında Goldfinger adlı ana kötü karakterin prototipi haline getirmesine yol açtı.
Mimarın savaş sonrası dönemde inşa ettiği en ünlü binalar 27 katlı Balfron Kulesi ve 31 katlı Trellick Kulesi'dir. Daha az varlıklı olanlar için sosyal konut olarak tasarlanmışlardır. Manzaralı bir fon olarak bu kuleler, birçok fütüristik müzik klibi ve filme konu olmuştur.
50'li yıllarda yeni bir modernizm akımı – brütalizm – gelişmeye başladı. Erno Goldfinger bu tarzda çalışan önemli mimarlardan biriydi. Terim, Fransızca "beton brut" ifadesinden gelir ve mimari sözlüğe stilin adı olarak girdiği anlamına gelir.
Erno Goldfinger'in binaları mimari vahşetin başlıca örnekleriydi. Güçlü kentsel görünümleri, belirgin bir kütlesellik ve yapı ile birlikte onları ayırt ediyordu. Yüzeyler çoğunlukla işlenmeden kalmış ve doğal görünümlerini korumuştur.
Klasik mimari çevreye tamamen yabancı olan betonun sertliğini yumuşatmak için kulelerin önündeki alan sedir ağaçlarıyla dikildi ve patikalarla süslendi. Londralılar yeni formata alışmanın uzun zaman aldığından şikayet ettiler.
Diğer projeler de tartışmalıydı. Goldfinger, apartmanların tek dezavantajının yeterince yüksek olmamaları olduğunu düşünüyordu. Goldfinger'ın kuleleri eleştirmenler arasında hala tartışmalı.
İlginç bir iç mekan: Ünlü iç mimar James Blakely III hayatının kapılarını açıyor
Geleceğin ideal mimarı Erno Goldfinger hakkında daha fazla bilgi alabilir miyim? Eserleri ve tarzı hakkında neyin benzersiz olduğunu öğrenmek istiyorum. Onun mirası modern mimaride nasıl yer ediniyor?