Julia Lohmann, genellikle yosun gibi kalitesiz, hatta koyun ve inek midesi gibi gereksiz olduğu düşünülen malzemelerle çalışıyor. Biraz merak ve hayal gücü ile bu hayali çöpler sanatta anlamlı, yeni bir yöne işaret edebilir.
Sanatçı 1977 yılında Almanya'nın Hildesheim kasabasında doğdu. 1998 yılında Surrey Sanat ve Tasarım Enstitüsü'nde Grafik Tasarım alanında lisans eğitimi almak için Londra'ya taşındım ve 2001 yılında mezun oldum.
Mezuniyet projesi, sanat eseri yaratmak için kurtçukların kullanımı üzerine bir kitaptı ve bu kitap Londra'daki Tate Modern'de gayri resmi bir sergide sunuldu.
Julia, Royal College of Art'ta Ürün Tasarımı alanında yüksek lisans eğitimi alırken 3 aylığına İzlanda'ya taşındı ve bir sığır çiftliğinde çalıştı. Bir röportajında, eğlence için koyun ve at yetiştirmenin üzerinde güçlü bir etki bıraktığını ve insan ile doğa arasındaki ikili ilişkiyi ortaya çıkardığını itiraf etti.
İzlanda'daki yaşam ile Londra'nın tüketim kültürü arasındaki keskin zıtlık, kesilen hayvanların bağırsaklarını sanatsal malzeme olarak kullanma fikrini doğurdu. Yüksek lisans tezi, 50 koyunun midesinden yapılan Flock (The Herd, 2004) adlı bir çalışmaydı. Yazar 2004 yılında Londra'da kendi stüdyosunu kurdu.
Yazara göre ölü hayvanların bağırsakları ve derileri, insanlara canlı hayvanlarla yedikleri et arasındaki bağlantıyı hatırlatmalıdır. Örneğin, yatan ineklere benzeyen banklar yapmak için inek derisi kullanmış ('Cow benches', 2005) ve bir dizi alışılmadık organik lamba oluşturmak için ineklerin midelerini kullanmıştır ('Ruminant Bloom', 2004). Herkes bu materyalleri kabul etmiyor, ancak bu tam da tabaklarımızdaki hayvanların geçmişini ele almanın kabul edilemezliğini kanıtlayan türden bir şey.
Benzer bir tasarıma bakın: Glass: 1959 yılında Oscar kazanan mükemmel bir kısa belgesel
Çalışmaları bize konuşmak istemediğimiz şeyleri hatırlatmayı amaçlıyor. Bunlardan biri yavaş yavaş ölmekte olan balıkların toplu olarak avlanması. Sapporo'daki The Catch (2007) adlı çalışması, yerel pazarda balık satmak için kullanılan boş kasalardan yapılmıştır.
Yapı dalga şeklindedir ve günümüzde hiçbir şey yakalanmayan geleneksel Akdeniz orkinos tuzağı ile ilişkilidir. Bu çalışmasıyla Lohmann, yaratıcılık ve öğretim için en iyi tasarımcı dalında Artist in Residence ödülünü aldı.
Yazar, 2008 yılında Design Miami/Basel fuarında çalışmalarını sunmuş ve "Geleceğin Tasarımcısı" adaylığını kazanmıştır.
Daha sonra dikkatini yeni bir malzemeye yöneltti: doğada bol miktarda bulunan, çoğunlukla gübre olarak kullanılan ve daha az sıklıkla gıda olarak kullanılan yosun (kahverengi alg).
Deutsche Werkstätten Hellerau firması ile birlikte, "Laminarium Bench "in (2013) kaplamasında, masal canavarlarının ("Kelp Constructs", 2008) ve kombu deniz yosunu evlerinin ("Kombu Dwellings", 2010) yaratılmasında başarıyla kullandığı malzemeyi geliştirdi.
Bunun popüler bir teknoloji haline gelip gelmeyeceği, bu konudaki bilginin ne kadar yaygınlaştığına ve uygulamanın ne kadar kolay olduğuna bağlıdır. Yine de çok fazla tükettiğimiz ahşaba harika bir alternatif gibi görünüyor.
Tasarımcı şu anda Hamburg Güzel Sanatlar Üniversitesi'nde Alg Kürsüsü'nün başkanıdır ve Hamburg ve Londra'da yaşamakta ve çalışmaktadır.
İlginç bir iç mekan: Julia Morgan. Julia Morgan. Mimar. ABD'nin ilk kadın mimarı
Merhaba Julia Lohmann, sizin gibi çok yönlü bir tasarımcının geleneksel olmayan malzemelerin yeni yaşamı konusundaki araştırmalarınızı merak ediyorum. Bu malzemeleri hangi bağlamlarda kullanmayı düşünüyorsunuz ve bu tasarımların sürdürülebilirlik açısından sağladığı avantajları nelerdir? Aynı zamanda, geleneksel malzemelerle kıyaslandığında, bu malzemelerin dayanıklılık ve kullanışlılık açısından nasıl bir performans sergilediği hakkında bilgi alabilir miyim? Teşekkürler!